BİZİMKİLERİN GÖÇÜ T.C. Anayasası 43. Madde Kıyılar devletin hüküm ve tasarrufu altındadır. Deniz, göl ve akarsu kıyılarıyla deniz ve göllerin kıyılarını çevreleyen sahil şeritlerinden yararlanmada kamu yararı gözetilir. Göç, ayrılmak, başka bir yere gitmektir. Göç, doğanın kendisinde ve insanın doğasında vardır. Tarih boyunca insanlar dünyanın bir yerinden başka bir yerine göçmüşler. Hele Türklerin tarihteki büyük göçleri dünya tarihinin yönünü değiştirmiştir. Yörüklerde Keçinin Önemli Bir Yeri Vardır. Toprağa yerleşinceye kadar kullandığı deveden sonra ikinci sırayı keçi almaktadır. Koyun besleyen yörük sayısı oldukça azdır.   *KAN AŞISI yörüklerin keçilerine uyguladığı kültüründe var Doç. Dr. Fatih USLU anlatıyor. Doç. Dr. Fatih Uslu Antalya'nın Manavgat ilçesinde yaşayan annesi Fatmana Uslu ile babası Ali Uslu'nun, ihtiyaçlarını karşılamak için yanlarına gittiğinde kendisine Akdeniz Üniversitesi Hastanesi'nde bir yakınlarının Covid-19’da uygulanan immün plazma tedavisini sorduklarını belirten Doç. Dr. Uslu.  "Anne ve babama immün plazma tedavisinin ne olduğunu anlattığımda 'Oğlum buna benzer bir uygulamayı biz keçiler üzerinde eskiden uyguluyorduk' dediler. Anlattıkları bana da çok ilginç geldi" ifadelerini kullandı. Doç. Dr. Uslu, Toroslar ’da yaşayan Yörüklerin, keçi sürülerinde zaman zaman görülen bulaşıcı 'ciğer ağrısı' hastalığını, hayvanın durgunlaşması, gözlerinde çapak oluşması, solunum sıkıntısı çekmesi ve inlemesinden anladıklarını belirtti. Uslu, çuvaldızdaki pamuk iplik kanı emdikten sonra çıkarıldığını, ardından kanlı pamuk iplik takılı çuvaldızla keçilerin kulaklarına aşılama yapıldığını ifade etti. Doç. Dr. Uslu, ''Bir tür aşılama olan bu uygulama yavaş yavaş yapılıyormuş. Amaç, hastalık nedeniyle ölmüş hayvanın kanı ile sağlam hayvanın kanının karışması. Bu yöntem başarılı da oluyormuş. Bulaşıcı hastalığın sürüdeki diğer hayvanlara geçmesi engelleniyormuş" diye konuştu. Doç. Dr. Uslu’nun annesi Fatmana Uslu (76), kendilerine dedelerinin öğrettiği bu uygulamayı yıllarca yaptıklarını anlatırken, ''Keçi sürülerinde ciğer ağrısı diye bir hastalık 5-10 yılda bir ortaya çıkardı. Sürüleri birbirinden korurduk. Bulaşıcı bir hastalıktı bu" dedi. Doç. Dr. Uslu, sürüden bir hayvan öldüğünde ölen hayvanın ciğerini leğene koyduklarını söyleyen anne Uslu, ''Sonra iğneye bir pamuk iplik takardık. Ciğerin içinden iplikli iğneyi geçirip, sonra da bu iğneyi sürüdeki sağlam hayvanların kulağından geçirirdik. Aşılanan keçinin kulağında iğne yeri biraz şişerdi. Fayda da ederdi bu yöntem. Böylece kan aşısı yapardık sürüye" diye konuştu. Keçi biterse, yörük kadınının, çula, kilime, heybeye, golana nakşettiği desenleri, aktardığı hayalleri de yok olur. Yörük kadını, sevincini, üzüntüsünü, hayallerini anlatamaz. El sanatlarımız kaybolur. Şimdi azıcık düşününce; gizli bir el karar vermiş de önce özgürlük kavramını, sonra geleneklerini, ardından yaşam biçimini, folklorunu, edebiyatını yok edip, dağdan ovaya indirdikleri yörükleri, sıradan, sessiz, uysal bir kişiliğe mi dönüştürmek istiyorlar? Tarih incelenince görülecektir ki; Vikingler de ve Kızılderililer de doğa ve özgürlük kavramı aynı yöntemlerle sona erdirilmişti. Keçi biterse, sırrına erilmemiş hastalıklar ortaya çıkar. İnsanlar farkında olmasalar da keçinin yediği otlardan şifa bulurlar. İnsanların, kimya otundan hastalıkları gider. Oğul otundan ömrü uzar; kekik otlarından, gribe, soğuk algınlığına karşı dirençli olur. Yediği çalı yapraklarıyla daha sağlam olur. Eğer keçi biterse hastalık türleri daha da çoğalır. Keçi biterse, damak tadı kaybolur. Keçi sütünün ve keçi sütünden yapılan dondurmanın, çökeleğin, peynirin, keçi etinin kaybolması, damak tadının kaybolması demektir. Yurt dışından ithal edilirse hem dışa bağımlı oluruz hem de insanın beslenmesiyle yaşadığı yer farklı olduğundan, geleneksel tat alınmaz hem insanın kimyası bozulur hem de ülkemiz döviz kaybeder. Türkler keçileri o kadar sevmişler ve kendilerinden bir parça görmüşler ki, soylarına; Karakeçili, Sarıkeçili, Karatekeli gibi isimler almışlar. Yaşadıkları coğrafyaya teke yöresi demişler; soyadlarını keçiyle ilgili almışlar, camilerine, kalelerine, dağlarına, tarlalarına, mevkilerine, içinde keçi olan adlar vermişlerdir. Bizimkiler göçerken bunlara çok dikkat ederler. Yörük ormanı o kadar çok sever ki, orman yoksa kendinin de keçisiyle birlikte yok olacağını bilir. Bu nedenledir ki, yurdunun yanındaki ağaçları kesmez; odun etmeye gelenleri kovalar, kestirmez. Abdestini ağaç dibinde alır, ağaç sudan istifade etsin diye. Hayvanına suyu kovayla verir, artanını ağacın dibine döker. O kadar sevgi doludur, yaşatma duygusu yüksektir ki, kendini, keçisini, ormanını bir tutar. Bilinir ki Yörükler yaşadıkları yerlerin çevresini, doğasını korurlar. Yakınlarındaki ağaçları, dağları, taşları, ırmakları, çeşmeleri, alçak tepeleri kendisinin sanır ve kendince adlar verir ve yörede o yerler Yörüklerin verdiği adlarla anılır. Buralara zarar vermek, işgal etmek isteyenlere, yörük ne yapar yapar izin vermez. Bu bilindiğinden, yörüklerin çadırlarının, yurtlarının olduğu yeri kimse gelip işgal edemez.   Bizimkilerin Yayladığı Bazı Yaylak ve Kışlaklar. YAYLALAR: Yörükler ve diğer Göçebeler (Avşar, Türkmen…) Nisan-Eylül aylarında Toros yaylalarında yaylarlardı. Yaylaları dört grupta toplayabiliriz. a) Batı Toros Yaylaları: Balıkesir, İzmir, Manisa, Aydın, Denizli, Uşak, Kütahya, Afyon ve Muğla yöresindeki dağların yaylaları. b) Orta Toros Yaylaları: Antalya Bey Dağları; Korkuteli Söbüce Yaylası. Burdur Yaylaları. Anamas Dağları Yaylaları. Beyşehir, Seydişehir, Bozkır (Konya) yöresi yaylaları. Akşehir yöresi. Sultandağı yaylaları. Ermenek (Karaman) Hadim, Taşkent (Konya) arasında bulunan Barcın, Deve Meydanı yaylaları. Sarıveliler (Karaman) ilçesinde. Gazi Paşa yaylaları. c) Doğu Toroslar: Kayseri; Erciyes, Binboğa (Sarız) ve Beydağları (Tomarza), Yahyalı, Develi ve Zamantı yaylaları. Tahrana, Dönberi... d) Orta Anadolu Yaylaları: (Bozkır, ovalık yer yaylaları) Ankara, Konya (Cihanbeyli, Sarayönü, Karapınar, Ereğli) ve Aksaray ara­sındaki yaylalar. Ayrıca Aksaray ve Niğde arasındaki Hasan ve Melendiz Dağı Yaylaları. KIŞLAKLAR: Yörükler ve diğer göçebeler Ekim-Nisan arası Hatay, Adana, İçel, Antalya, Muğla, Aydın, İzmir, Balıkesir sahil şeridinde kış mevsimini çadırlarda geçirirlerdi. Özellikle, Dörtyol, Osmaniye, Çukurova’da Seyhan ve Ceyhan nehirleri boyu, Seyhan "baraj gölü çevresi, Erdemli, Silifke, Mut'a doğru Göksu Vadisi, Anamur sahili, Antalya Manavgat, Aksu, Alanya, Serik, Antalya Merkez, Kemer, Kumluca, Fethiye, Köyceğiz, Ayvalık ve Edremit çevresi.   YÖRÜK Mustafa Kemal Atatürk’ün Soyu Mustafa Kemal Atatürk, 1881 yılında Selanik’te Koca Kasım Paşa Mahallesi Islahhane Caddesi’nde bugün müze olan üç katlı bir evde dünyaya geldi. Babası o sırada kereste ticareti yapan Ali Rıza Efendi, Annesi Zübeyde Hanım’dır. Baba tarafından dedesi, ilkokul öğretmeni olan Kızıl Hafız Ahmet Efendi; anne tarafından dedesi ise, Sofu-zade (Sofi-zade) Feyzullah Efendi’dir. Mustafa Kemal’in hem baba hem de anne tarafından soyu Rumeli’nin fethinden sonra buraların Türkleştirilmesi için Anadolu’dan göçürülerek, iskân edilen “Yörük” (Yürük) veya “Türkmenler” den gelmektedir. *Atatürk, “Arkadaşlar gidip Toros Dağlarına bakınız; eğer orada bir tek Yörük çadırı görürseniz ve o çadırda bir duman tütüyorsa, şunu çok iyi biliniz ki, bu dünyada hiçbir güç ve kuvvet bizi asla yenemez “demiştir. Atatürk ‘ün Yörüklerle ilgili bir sözü daha var: “İnsanlık, eski Mısırlarıyla, Yunanistanlarıyla, Romalarıyla ve bunlar bütün bedii eserleriyle ayağa kalksa ve başlarında bugünün kendi verimleri olan bütün medeniyeti, musikileriyle, şiirleriyle, sanatlarıyla ve bütün eserleriyle gözümün önüne dikseler, dikilseler., benim gözüm, benim duygum, benim sevgim, yine ıssız dağlar başında yanık kavalını üfleyen, yarım çarıklı Türk çobanındadır.”     Örtü var başında eksiktir tacı Yırtık ayağında naylon pabucu Zarara varacak koyunun ucu Koşarak çevirir Yörük Kadını ***** Bir pınar başına kurar kazanı Kül le yıkar bulamazsa ozonu O da istemezdi böyle düzeni Öyle sabırlıdır Yörük Kadını ***** Sabahtan akşama hiç bitmez işi Kaynatır ayranı çıkarır keşi Akşam bir de tatlı getirse eşi Sevinir o zaman Yörük Kadını ***** Ben Nadir'im Yörük Ana doğurdu Bazen kuru ekmek verdi bazen yoğurdu Tehlikeye girerse öz anayurdu Erkekten ileri koşar Yörük Kadını Nadir Altun Mut/Mersin   Şerafettin GÜÇ Kaynak; Aydın, Mersin, Mut, Silifke, Anamur kültür portalları. https://www.kulturportali.gov.tr/ https://www.ktb.gov.tr/TR-96254/kultur.html Yürük ve Türkmenlerde günlük hayat sempozyumu bildirileri 17-18 Mayıs 2002) [Yörük ve Türkmenlerde Günlük Hayat Sempozyumu (2002 : Ankara)]. / yay. haz. Şenol Göka. -- Ankara : Yörük ve Türkmen Vakfı, 2002. 216 s. ; 24 cm. -- (Yörük ve Türkmen Vakfı yayınları ; Atlas'ın Yeni Projesi: Kayıp Masallar. Atlas, sayı: 180, 03.2008. http://www.kesfetmekicinbak.com/kultur/others/06762/ http://www.kesfetmekicinbak.com/apps/search.app/redirect.php?tmdir=/atlasdan/panorama/00206/index.php 1'nci Yörük Türkmen Büyük Kurultayı sonuç bildirgesi. Fethiye Aylık Fikir Sanat Dergisi, 4 (31), Şubat 2005, 10-11.ss. [dagmdm/dagmdm] Akdeniz yöresi Türk toplulukları sosyo-kültürel yapısı (yörükler) sempozyumu bildirileri [Akdeniz Yöresi Türk Toplulukları Sosyo-Kültürel Yapısı (Yörükler) Sempozyumu (I: 1994: Antalya)]. -- Ankara : Kültür Bakanlığı, 1996. XIV, 208 s. ; 24 cm. -- (Kültür Bakanlığı yayınları ; 1821. Halk Kültürlerini Araştırma ve Geliştirme Genel Müdürlüğü yayınları ; 232. Seminer kongre bildirileri dizisi ; 49). [isamk/isamk-ircicak] Akdeniz Yöresi Türk Toplulukları Sosyo-Kültürel Yapısı (Yörükler) Sempozyumu (2. : 25-26 Nisan 1994: = Antalya). Anadolu Ajansı Bülteni, 20 Nisan 1994, 41.s. Ortadoğu, 26 Nisan 1994, 5.s. [dagmdm/dagmdm]